Voorbij Einstein | Wiskunde, natuurkunde en filosofie

Het taboe der taboes

Ik was van de week aanwezig bij een boekpresentatie. Op zich niets bijzonders zou je denken; er komen dagelijks boeken uit en Nederland is één van de saaiste landen van de wereld, dus “waar gaat dit over?” is op zich een logische gedachte. Echter, Nederland mag dan een supersaai land zijn, maar dat is het alleen aan de buitenkant, aan de oppervlakte. Wat we dagelijks via het journaal consumeren aan wereldgruwelen is in dit land kennelijk ergens onder de oppervlakte verdwenen en er wordt met geen enkel woord over gerept. Terwijl de meeste straten een desolate indruk maken wanneer je er doorheen loopt, speelt er zich achter veel voordeuren een hele andere werkelijkheid af. De verschrikkelijke waarheid is dat tientallen procenten van de vrouwen te maken hebben met seksueel geweld (bij de mannen ligt het percentage lager). En het maakt helemaal niet uit hoe nauwkeurig of onnauwkeurig dit getal is, of wat überhaupt het getal is, vast staat dat het getal gruwelijk hoog is.

Het boek dat die dag werd gepresenteerd ging hierover, het seksuele misbruik van vrouwen, mannen en met name kinderen. In dit keurige, ogenschijnlijk doodsaaie, land hebben we tienduizenden mini-Auschwitzjes. Waar mensen naar volstrekte willekeur worden ontdaan van hun waardigheid en als gebruiksobjecten hun dagen slijten. Waar ze worden vernederd en mishandeld en worden vernederd en mishandeld en worden vernederd en mishandeld en...

Er is één groot verschil met het echte Auschwitz: verreweg de meeste mensen overleven deze kampen. En dan op een dag ben je vrij, maar je weet helemaal niet wat dat is, laat staan wat je er mee kunt doen. Bovendien ben je dan wel uit het kamp, maar het kamp is allerminst uit jou. Fysiek ben je vrij, maar geestelijk duurt de tirannie onverminderd voort. Er begint een lange heftige weg richting een nieuwe werkelijkheid.

De schrijfster van het boek, Brigitte Lommers, heeft deze weg ook afgelegd en liet aan het begin van de presentatie het filmpje hieronder zien als weergave van haar binnenwereld. Het laat zien hoe haar ogenschijnlijke vrijheid in de buitenwereld haaks stond/staat op haar innerlijke beleving.

Where do I take this pain of mine?
I run, but it stays right by my side

So tear me open, pour me out
There’s things inside that scream and shout
And the pain still hates me
So hold me until it sleeps

Just like the curse, just like the stray
You feed it once and now it stays
Now it stays

So tear me open but beware
There’s things inside without a care
And the dirt still stains me
So wash me until I’m clean

It grips you, so hold me
It stains you, so hold me
It hates you, so hold me
It holds you, so hold me
Until it sleeps

So tell me why you’ve chosen me
Don’t want your grip
Don’t want your greed
Don’t want it

I’ll tear me open, make you gone
No more can you hurt anyone
And the fear still shakes me
So hold me until it sleeps

It grips you, so hold me
It stains you, so hold me
It hates you, so hold me
It holds you, holds you, holds you
Until it sleeps

I don’t want it

So tear me open but beware
There’s things inside without a care
And the dirt still stains me
So wash me... till clean

I’ll tear me open, make you gone
No longer will you hurt anyone
And the hate still shapes me
So hold me until it sleeps
Until it sleeps

Eén van de aanwezigen, een zeer bekende Nederlandse, vertelde over haar misbruikverleden en ze had ooit een ruwe telling gedaan: ze was in haar jeugd ongeveer zevenhonderd maal verkracht. Als jong meisje was ze zevenhonderd maal verkracht in één van de talloze mini-Auschwitzjes die dit land rijk is. We kennen haar echt allemaal. Ze woont misschien wel naast u.

Karel de Vlieger,
september 2016